​​​​​​​Eddy Roose

Op mijn 12de kreeg ik van een oom een eigen fototoestel. Omdat er net om de hoek een oude fotograaf woonde die me de kans bood om telkens bij het ontwikkelen van mijn ‘filmrollekes’ aanwezig te zijn, opende zich voor mij de wonderbaarlijke wereld van de fotografie. De donkere kamer met de oude man in zijn witte werkjas, zijn door de ontwikkelproducten bruin verkleurde vingers, het rode lampje, en vooral elke keer opnieuw de verbazing hoe het witte blad in het ontwikkelbad ‘foto’ werd…

Later kwam de tijd van de dia’s en de diaporama’s, en nog later de overstap naar het medium film.

Maar ik keerde uiteindelijk ‘back to the roots’: de fotografie.

Al die jaren bleef ik sociaal geïnteresseerd. Daardoor catalogeren velen mij bij de ‘sociale/humanistische fotografen’.

Er op uittrekken met mijn fototoestel + 18-50 mm-lens… meer moet dat voor mij nooit zijn…

 

Met vriendelijke groet,

Eddy

 

​

​

 

 

​

​

​

​

​

​

 

 

When I was 12 years old, I got my own camera from an uncle. Because there was an old photographer just around the corner who gave me the opportunity to be present every time he developed my film rolls, the wonderful world of photography opened up for me. The dark room with the old man in his white work coat, his fingers colored by the development products, the red light, and especially every time again the surprise of how the white paper became in the developerbath 'photo'...

Later came the time of the slides and the slide shows, and later the switch to the medium of film.

But in the end I turned 'back to the roots': photography.

I remained socially interested all these years. That’s why many catalog me with the 'social/humanistic photographers'.

Taking off with my camera + 18-50 mm lens ... more than this should not be for me…

 

Best regards,

Eddy